آياتي در قرآن نظير آيۀ ولايت و آيۀ اطعام و آيۀ ايثار دربارۀ سخاوت اميرالمؤمنين نازل شده است و ما اينجا به يك مطلب تاريخي اشاره مي‌كنيم: غلام اميرالمؤمنين مي‌گويد كه حضرت يك روز ظهر كه از كندن  قناتي فارغ شد، به نماز پرداخت و من بعد از نماز،‌ كدوي پخته‌اي براي او آوردم. ايشان دستهاي مبارك را با آبي كه از شن بيرون مي‌آمد، شست و با وقار خاصي آن كدوي پخته را تناول نمود و گاهي پس از حمد خداوند، مي‌فرمود: «لعنت خدا بر آن كسي كه براي شكم به جهنم رود.» بعد از خوردن ناهار دوباره به قنات رفت و مشغول كندن شد. كلنگ به سنگي خورد و آب فوران نمود، و چون فوران  آب مانع از كندن قنات شد، اميرالمؤمنين از قنات بيرون آمد و چون ديد كه بعضي از اولادش از فوران آب خوشحال هستند، فرمود: «فرزندانم به اين بستان  و به اين قنات چشمداشتي نداشته باشيد!» و دستور داد تا قلم و دوات آوردند و بستان و قنات را براي فقرا وقف نمود.